20
Müzemizin asıl amacı bu mes-
leklerin sürdürülmesini sağlamak.
Örneğin Beledi dokuma ustası vardı.
Başkan Bey Belediyeden bir çırağı
yanına vererek usta olmasını sağladı,
şimdi bu yeni ustamız belediyenin
bünyesinde çalışıyor. Aynı şekilde
bitmek üzere olan bir başka zanaat
da nalıncılık. Onun da ustası Cemil
Amcamız, 82 yaşında. O, bir iki defa
öğretmiş çıraklara ama o çıraklar
usta olup bu işi sürdürmemişler,
öğretmekten sıkılmış Cemil Amca
da, “Bir daha öğretmeyeceğim” diyor.
Ama biz belediye olarak karşı dük-
kana bir çırak gönderdik, o karşıdan
bakarak kendini yetiştiriyor. Hasırcı
ustası, son hasırcının kızı, kendi yetiş-
tirdi kızını biz de kızını belediyemiz
bünyesine aldık. Kızı her gün burada.
Asıl usta olan annesi de müzemizin
yoğun olduğu salı ve pazar günleri
çoğunlukla geliyor ve ziyarete gelen-
ler için hasırını örüyor.
Peki bu ustaların üretimleri ne
oluyor? Halka satıyor musunuz?
Bir kent dükkanı oluşturuyoruz
şu sıra. Bu kent dükkanında ustala-
rımızın ürünlerini değerlendirmeyi
düşünüyoruz. Bunları maddi olarak
değerlendireceğiz ki hiç olmazsa
ürünlerimizin hammadde ihtiyaçla-
rını karşılayalım.
Ustalar aynı zamanda müze
personeli mi oldu?
Evet müze çalışanı oldular, bele-
diye bünyesinde çalışıyorlar. Çünkü
her gün ziyarete açık olan müzemiz-
de her gün gelip zanaatlarını icra
ediyorlar.
Zanaatlar müzede yaşatılıyor
Osmanlı İmparatorluğu döne-
minde dutluklarıyla ve ipekçiliğiyle
meşhur Tire, aynı zamanda doku-
macılık merkezlerinden de biriymiş.
Tire 1500’lü yıllarda geliştirdiği bir
tezgahta, “beledi dokuma” yı keşfet-
miş. Bu tezgahtan çıkan kumaşlarla,
Osmanlı’nın, Avrupa’nın sarayları
giydirilmiş; Yeniçeri Ocağı’nın iç
zıbınlıkları (gömlekleri) dikilmiş;
evlerde giysiler, perdeler, divan ve
yatak örtüleri Beledi’den hazırlanmış.
Dünyadaki jakarlı dokumanın
atası sayılan Beledi, Tire’de 16’ncı
yüzyıldan bu yana üretiliyor. 1900’le-
rin başında Tire’de 60 tezgâhta üre-
